18 Mart 2013 Pazartesi

KANSER bize de geldi :((



Mart ayının 1'i, günlerden Cuma...
dükkanda her işi bitirmiş, tam çayımı almış elime geçmiştim ki bilgisayarın başına cebim çaldı.
saat 15:30 gün ortası.. hani gece çalan telefonlarda yüreği çarpar ya insanın benim çarpmasına gerek yoktu
makul saatti ve arayan İstanbul'dan annemdi nede olsa..
hoş beş konuşmadan sonra babamın doktor kontrolünün olduğunu ve ertesi gün acil hastaneye yatırılacağını
söyledi. o andan sonra ne sordum, ne konuştuk tam hatırlamıyorum tek hatırladığım kulaklarımın uğuldadığı ve aynı anda önümdeki bilgisayardan uçak bileti arayışına girişim.
telefonu kapatınca eşim ne olduğunu benim iyi görünmediğimi söyledi. toparladık kendimizi hemen ablamla telefon trafiği başladı. son kararımız arabaya atlayıp bir an önce babamların yanına gitmek oldu. dükkanı kapattığımız gibi evde aldık soluğu. hemen 2 çanta kapıp koyulduk İstanbul yoluna.
onca zamandır plan yaptım İstanbul'a gideceğim diye ama bu şekilde değil!!
gece 24:15 İstanbul'da eve vardık. bizden önce sürüsüne bereket insan varmış. gittiğimde babam yorgun ve bitkindi.
tam teşhisi gece yarısı öğrendik; KOLON KANSERİ!!!
ailecek oturduk konuştuk; bu ameliyat ve tedavi sürecinin uzun olacağı için en iyisi Ankara'ya gitmek olduğuna karar verdik.
cumartesi sabah saat 9:00 evi kapattık annemleride alıp tekrar geri Ankara'ya dönüş yoluna çıktık. yolda hepimiz olayın hala şokunda ne konuşabiliyor ne gülebiliyorduk. saat 14:00'te Ankara'ya Akay Hastanesine vardık. buradaki doktorla görüşüldü. karar: acil ameliyat.
pazar öğleden sonra ellerimle yatırdım babamı hastaneye.kafam allak bullak, yerde miyim gökte miyim bilemez durumda pazartesi sabahı dükkana geldim. öğlen gelen telefonda babamın ameliyata alındığı haberi geldi.
veee beklenen kriz gerçekleşti. günlerdir içimde tuttuğum öfke, acı hepsi dışa ağlama ve sinir krizi olarak çıktı. haykıra haykıra, salya sümük ağladım, bir nebze içim boşaldı ve hastaneye gittim. ameliyattan çıktı babam kalın bağırsağın % 40'ı alınmıştı. kanserli bölge temizlenmiş ancak lenflere metastaz yapmıştı.
10 gün hastanede yaşadık. annem üzüntüden hastalandı, devreye ablamla ben girdik. refakatçi olarak kalmak mı zor hasta olarak yatmak mı bilinmez, çok zor geçen 10 günün sonunda babamı eve getirdik.
şimdi bekleme sürecindeyiz. vücut biraz toparlanacak ki kemoterapi alabilsin...
Allah kimseye vermesin insanın canından can kopuyor. ailemizde bu ilk deneyimimiz değildi kanserle ama artık tahammülümüz yoktu adını bile anmaya.
evimizin direği, ailemizin reisi canım babam gözümün önünde moralman ve fiziken çöktü. o koca adam gitti yerine hüzünlü, masum masum bana bakan biri geldi. ona kıyamıyorum, içim acıyor ama karşısında güçlü, güleryüzlü, neşeli olmak için kendimi öyle kasıyorum ki yoruldum artık. bana bir sarılışı var ki ağlamamak için zor tutuyorum kendimi...

zor çok zor bir süreçteyim..Allah babama sağlık ailemizede güç kuvvet versin inşallah..
aslında hepimizin bildiği çoğu zaman kulak ardı ettiğimiz şeyi size tekrardan hatırlatayım;
kontrollerimizi ertelemeyelim, senede 1 kez check-up yaptıralım hele ki ailede kronik hastalıkları olanlar lütfen daha dikkatli olalım!! erken teşhis tüm hastalıklarda çok ama çok önemli..

sağlıklı günlerimiz olsun...