Uzun zamandır ihmal ettim bloğumu farkındayım ama istemdışı oldu. Cafedeki işler bir yandan, bir yandan evde tadilat işleri nefes almaya fazlaca vakit bulamıyorum. Hoşşş bulsam da içimden birşey yapmak ta gelmiyor yaa :(
Bana ne oldu, neyim var bende çözebilmiş değilim. Çok şükür sağlığım iyi (her ne kadar grip olmakla olmamak arasında gel-gitler yaşasam da!), evde de herşey yolunda, Cem'le bir sorunumuz yok aksine çok mutluyuz maşallah! (bilimum yerlerimi kaşıdım) işlerim desem bugünümü aratmasın Allah o da yuvarlanıp gidiyor...Eeee o zaman ne diye kendimi mutsuz, halsiz, keyifsiz, isteksiz hissediyorum??
Bir doktora mı gitsem diye düşünüyorum, düzenli olmasa da dertlerimi paylaştığım doktoruma gitme vakti geldi belki de..
Kendisi benim herşeyimi bilen, kaşımın oynamasından, ağzımın bükülmesinden içimi-dışımı bilen annem aslında teşhisi koydu.. Durumumun adı: Refah-i depresyon!! İlk defa duyduğunuza eminim çünkü bu terimi annem yarattı..Açılımı; herşeyin yolunda olması, düzenli ve sağlıklı giden bir hayatında sorun bulamamaktan kaynaklanan depresyon..Kimi büyükler bu duruma "rahat battı" da diyebilir :)
Şimdi gülüp geçiyorum bu laflara ama içimde bir yerlerde bilinçaltıma ittiğim bir sorunum olduğundan şüpheleniyorum. Canım hiçbir şey istemez oldu; seramik kursuma gitmiyorum, eskisi gibi kitap okumuyorum, örgümü de boşladım..
Amannn tanrım sanırım gerçekten depresyondayım :((( Acilen bir çözüm bulmam ve kendime gelmem lazım çünkü bu halimi hiç ama hiç sevmiyorum...
Neyse daha fazla yazıp içinizi kendiminki gibi karartmayayım..
Daha keyifli günlerde buluşmak üzere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder